Τροχιές

(Έχω σπαστεί πολύ που προσπαθώ εδώ πέρα να μιλήσω σοβαρά για κάτι, 
και το blogger μου βγάζει άνευ λόγου και αιτίας μία σειρά από την προηγούμενη ανάρτηση.
Ωστόσο αυτό μου θυμίζει ότι δεν υπόκεινται τα πάντα στον έλεγχό μας, όπως δεν υπόκειται στον έλεγχό μας και το τι θα συμβεί σε μία συνάντηση, ειδικά σε μία συνάντηση σαν κι αυτές που γράφω παρακάτω. 
    Από τα άσχετα που γίνονται σχετικά, λοιπόν!

  - Ναι, το πλέξιμο συνειρμών είναι από τα αγαπημένα μου, 
   τα πάω καλύτερα μ΄αυτό, παρά με τη σταυροβελονιά - )




Έχω ακούσει από παλιά ότι, μπορεί δύο άνθρωποι να συναντηθούν, και, στο σημείο τομής τους, να συμβεί μία ανταλλαγή.
Ο ένας δηλαδή να πάρει κάτι από τον άλλο, και αντιστρόφως. Κι έπειτα, να πορευτούν μ΄αυτές τις νέες ιδιότητες που κουβαλούν επάνω τους...

Συνήθως, λέγεται ότι αυτό συμβαίνει σε κάποιον όταν του λείπει μια ιδιότητα και την ψάχνει γύρω του. Όταν δηλαδή εκείνη κρύβεται μέσα του, και δεν την έχει ανακαλύψει ακόμα, και δεν την έχει αναγνωρίσει ως δική του. Και τότε, συμβαίνει να συναντά ένα πρόσωπο που να την ενσαρκώνει, που δείχνει να την έχει σε περίσσεια, σε περίοπτη θέση μες στην προσωπικότητά του...Και κάτι συμβαίνει, που στην αρχή μπορεί να φαίνεται μαγικό και στους δυό τους (όπως και η όλη σχέση, που δίνει την αίσθηση του μαγικού)... και το πρώτο άτομο να παίρνει σιγά -σιγά, μέσα από αυτή τη σχέση, εκείνη την ιδιότητα  που έψαχνε...Ή, ορθότερα, να την συνειδητοποιεί και στον εαυτό του, μέσα από τον συγχρωτισμό του με τον άλλο, και μέρα με τη μέρα να την αναπτύσσει.

Και κάτι παρόμοιο να συμβαίνει και στο άλλο άτομο: κάτι να βλέπει για τον εαυτό του μέσα από όλη αυτή την ιστορία, κάτι που δε θα΄βλεπε ίσως ποτέ αν δε συναντούσε το συγκεκριμένο άτομo, κι ίσως να συνειδητοποιεί κι αυτό μέσα του μία ιδιότητα πολύ έντονη και εμφανή του άλλου...

Κάπως έτσι δε γίνεται καμμιά φορά; Γιατί, αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.

Και μπορεί να μείνουν μαζί αυτοί οι δύο άνθρωποι που κάποτε συναντήθηκαν, μα μπορεί και όχι.

 Καμμιά φορά μάλιστα, λένε, ότι συναντώνται για να ανταλλάξουν μαθήματα μεταξύ τους, κι έπειτα να αποχωριστούν. Να πάρουν αυτό που "πρέπει" να μάθουν από τον άλλο, κι έπειτα, όταν "το μάθημα τελειώσει", να τελειώσει και η σχέση η δική τους. Με πόνο, συνήθως - γιατί έχουμε λέει φτιαχτεί για να μαθαίνουμε μέσω της εμπειρίας, το hardware μας και η σκληρή μας καλωδίωση έτσι μας έχει κάνει, να μαθαίνουμε τα περισσότερα όταν τρώμε τα μούτρα μας...

Λένε και το εξής: Καμμιά φορά, μπορεί να τύχει να πάρεις εσύ πράγματα του άλλου που δεν επιθυμείς, κι εκείνος δικά σου...Να "ξεφορτώσει" πράγματα πάνω σου που τον βάραιναν, κι εσύ να δεχτείς σαν καλός κι ασυνείδητα πρόθυμος αγωγιάτης να τα μεταφέρεις από κει και πέρα...

Εκεί, πρέπει να σταματήσεις και να σκεφτείς, και να ασκήσεις τη διάκρισή σου: τί είναι αυτό που "φορτώθηκες" και δεν το θέλεις; Είναι κάτι που ξεκινάει από σένα (και θα πούμε εν μέρει ναι, γιατί κατά κάποιο τρόπο, στον άλλο βλέπουμε και μία αντανάκλασή μας, και δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας σε κάθε αλληλεπίδραση), ή είναι και κάτι που προέρχεται από τον άλλο; Συνήθως είναι μία μίξη, ένα αμάλγαμα αυτών των δύο, διότι κάθε σχέση υφαίνει ένα χαλί αλληλεπίδράσεων. 

Κι αν είναι κάτι που δεν το θέλουμε πια να μας πιέζει, ας ευχαριστήσουμε το Άγνωστο για αυτήν τη γνώση που αποκτήσαμε (έστω κι αν δεν τη ζητήσαμε), κι ας κάνουμε κάποια πράγματα ώστε να σταματήσουμε να αναπαράγουμε αυτό που δεν θέλουμε. (δεν θα επεκταθώ εδώ περισσότερο).

'Ο,τι κι αν ισχύει από τα παραπάνω, ας προσέξουμε. Οι σχέσεις, οι συναντήσεις, είναι ανταλλαγή. Και κάποιες συναντήσεις περνάνε και δεν ακουμπάνε, κάποιες άλλες είναι ανταλλαγή, μα κάποιες άλλες υπερβαίνουν την ανταλλαγή και γίνονται αλχημεία: τα δύο στοιχεία συγχωνεύονται και στην ένωσή τους σχηματίζουν κάτι άλλο. 

Ας προσέξουμε λοιπόν αυτό το άλλο. Κάτι έχει να μας πει. Ακόμα κι αν είναι κάτι διαφορετικό απ΄ό,τι επιθυμούσαμε κι από ό,τι αναμέναμε - για να μην πω, ειδικά όταν είναι κάτι διαφορετικό απ΄ό,τι επιθυμούσαμε κι από ό,τι αναμέναμε. Τότε, πραγματικά, κάτι κρίσιμο έχει να μας πει, για εμάς και για την πορεία μας.

Έτσι λένε, κι έτσι άκουσα να λένε. 

Μια φορά κι έναν καιρό, κι όχι πολύ μακριά από'δω.

Αφιερωμένο σ΄όλα τα πρόσωπα που συνάντησα μέσω τέτοιων τροχιών

και με αφορμή τα όσα βιώνω μετά και από την πρόσφατη τελευταία...

 Προσομοίωση του φαινομένου συμβολής στο πείραμα της διπλής σχισμής (κβαντική φυσική).

Σ΄αυτό το σχήμα μπορώ να δω ή δύο δέσμες που η καθεμιά περνά μέσα από την άλλη και συνεχίζει την πορεία της, ή δύο δέσμες που έρχονται κοντά και, στο σημείο επαφής τους, απωθούνται...