Περί έρωτος

Προς τιμήν της εργασίας που γράφω αυτόν τον καιρό...

Από το κείμενο "Σχόλια και συνειρμοί σχετικά με την αγάπη και την απώλεια", του καθηγητή Κοινωνικής Ψυχιατρικής Παντείου Παν/μίου, Στέλιου Στυλιανίδη:


"...Το να ερωτευθείς είναι το πρώτο βήμα (...) Αυτή είναι μόνο η αρχή. (...)
Όμως η αγάπη είναι κάτι άλλο.
(...) η αγάπη είναι πράξη, θέλει δουλειά και χτίσιμο. Δεν είναι κάτι που σου προσφέρεται
έτοιμο στο πιάτο. Αυτό αποτελεί τον αληθινό ριζοσπαστισμό της. Η ομορφιά της και το
μεγαλείο της, η υπέρβασή της κατά τους φαινομενολόγους, βρίσκεται στη σκληρή και δύσκολη δουλειά.
Δεν είναι μία αυτόματη διαδικασία του «εδώ και τώρα», όπως επιβάλλει η μετα-νεωτερική κουλτούρα της υπερ-κατανάλωσης του άλλου, μέσα σε ένα περιβάλλον «υγρής πραγματικότητας».(Z.Bauman)
...

Το να στοχάζεσαι και να βιώνεις την αγάπη απαιτεί μια μοναχικότητα (...)
 Όπως εύστοχα έγραφε ο Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε γι’αυτό το είδος της αγάπης: «δύο μοναξιές προστατεύουν, και αγγίζουν και καλοσωρίζουν η μία την άλλη». Δεν υπάρχει αυθεντικός και ριζοσπαστικός έρωτας χωρίς μοναχικότητα. Αυτή η «ικανότητα να μένει κανείς μόνος», όπως έλεγε ο Winnicott, χωρίς να βιώνει τον φόβο της κατάρρευσης από τη στιγμιαία έλλειψη της παρουσίας του Άλλου, μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που ο Alain Badiou ονόμασε αφοσίωση.
...

(...) Ο Οβίδιος το έγραψε με μια λεπτή ειρωνεία: «Αυτό που ζητά, φοβάται ότι θα το αποκτήσει,αυτό που δεν ζητά το εύχεται».
Γνωρίζουμε πόσο δύσκολο, αν όχι αδύνατο είναι, όταν είμαστε ερωτευμένοι, να πάρουμε μία απόσταση από την παγίδα της ακραίας εξιδανίκευσης του έρωτα. Παρά την σκληρή αναμέτρηση με την εξωτερική πραγματικότητα και την πραγματικότητα του Άλλου, έχουμε ανάγκη να αγκαλιάσουμε αυτό τον αδύνατο ιδεώδες της παντοτινής ένωσης. Κάπου μέσα μας γνωρίζοντας ότι αυτός ο σκοπός είναι αδύνατον να επιτευχθεί στην ολότητά του, με κίνδυνο να υποστούμε το βαρύ κόστος της διάψευσης, συνεχίζουμε να εργαζόμαστε ψυχικά και συναισθηματικά για την πραγμάτωση αυτής της αυταπάτης. Γιατί κάπου μέσα μας την πιστεύουμε και κάπου την διαψεύδουμε. Ίσως αυτή να είναι και η ουσία της συνθήκης να αγαπά κανείς ολοκληρωτικά. Η ήττα της εκλογίκευσης απέναντι στο μεγαλείο του ολοκληρωτικού ιδεώδους. "

                                                 •·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•






Aπό το άρθρο της Maria Popova, "Why We Fall in Love: Τhe Paradoxical Psychology of Romance and Why Frustration is Necessary for Satisfaction", στο Brainpickings
https://www.brainpickings.org/2015/10/05/adam-phillips-missing-out-frustration-love/

"Adrienne Rich, in contemplating how love refines our truths, wrote:

 “An honorable human relationship 
 — that is, one in which two people have the right to use the word ‘love’
 — is a process, delicate, violent, often terrifying to both persons involved, 
a process of refining the truths they can tell each other.”

 But among the dualities that lend love both its electricity and its exasperation — the interplay of thrill and terror, desire and disappointment, longing and anticipatory loss — is also the fact that our pathway to this mutually refining truth must pass through a necessary fiction: We fall in love not just with a person wholly external to us but with a fantasy of how that person can fill what is missing from our interior lives.

Psychoanalyst Adam Phillips addresses this central paradox with uncommon clarity and elegance in "Missing Out: In Praise of the Unlived Life":

"...To fall in love is to be reminded of a frustration that you didn’t know you had (...)
you wanted someone, you felt deprived of something, and then it seems to be there. (...)
It is as if, oddly, you were waiting for someone but you didn’t know who they were until they arrived. Whether or not you were aware that there was something missing in your life, you will be when you meet the person you want. What psychoanalysis will add to this love story is that the person you fall in love with really is the man or woman of your dreams; that you have dreamed them up before you met them; not out of nothing — nothing comes of nothing — but out of prior experience, both real and wished for. You recognize them with such certainty because you already, in a certain sense, know them; and because you have quite literally been expecting them, you feel as though you have known them for ever, and yet, at the same time, they are quite foreign to you.
 They are familiar foreign bodies.
...

Falling in love, finding your passion, are attempts to locate, to picture, to represent what you unconsciously feel frustrated about, and by."














                                                     •·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•




Και, σχετικά με το παραπάνω....


"Where the myth fails, human love begins. 
Then we love a human being, not our dream, but a human being with flaws".

Anais Nin




"Perfection is inhuman. Human beings are not perfect.
What evokes our love — and I mean love, not lust —
is the imperfection of the human being.
So, when the imperfection of the real person,
compared to the ideal of your animus or anima,
peeks through, say, this is a challenge to your compassion.
Then make a try, and something might begin to get going here.
You might begin to be quit of your fix on your anima."

Joseph Campbell

Ας μην ανοίξω εδώ το θέμα του Animus και της Anima έτσι όπως τους όρισε ο καλός μας, κλασσικός Jung και η αναλυτική ψυχολογία του βάθους - ή αλλιώς, των ιδανικών που έχει ο καθένας μας στον έρωτα, σύμφωνα με την μεταγενέστερη, clean-cut και APA approved ψυχολογία των διαπροσωπικών σχέσεων. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να ερωτευτούμε ή να αγαπήσουμε τους πάντες, διότι, ναι, ας το παραδεχτούμε, το πρόσωπο που θα μας αγγίξει θα έχει κάτι έστω από όλα αυτά τα ιδανικά μας, θα έχει μία πινελιά έστω από τα χρώματα των ονείρων μας. Εάν δεν έχει απολύτως τίποτα από αυτά, δεν θα μας τραβήξει, δεν θα μας προκαλέσει καμμία αντίδραση, ήδη από την αρχή.


Και γιατί, θα ρωτήσουν κάποιοι, μπορεί να μου τύχει κάποιος που, κάποτε δεν του έδωσα σημασία, μα μετά από καιρό απέκτησε σημασία για μένα; Γιατί αλλάζουμε. Με τον χρόνο, τις εμπειρίες, τις συγκυρίες, αλλάζουμε. Και μαζί μας, αλλάζουν και τα ιδανικά μας και οι ιστορίες που θέλουμε να ζήσουμε μαζί με το πρόσωπο που θα μας συγκινήσει...





                                                   •·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•








"It’s to do with knowing and being known.
I remember how it stopped seeming odd that in biblical Greek, knowing was used for making love. (...) Carnal knowledge. It’s what lovers trust each other with. Knowledge of each other, not of the flesh but through the flesh, knowledge of self, the real him, the real her, in extremis, the mask slipped from the face.
Every other version of oneself is on offer to the public. We share our vivacity, grief, sulks, anger, joy… we hand it out to anybody who happens to be standing around, to friends and family with a momentary sense of indecency perhaps, to strangers without hesitation. Our lovers share us with the passing trade. But in pairs we insist that we give ourselves to each other. What selves? What’s left? What else is there that hasn’t been dealt out like a deck of cards?
Carnal knowledge. Personal, final, uncompromised. Knowing, being known. I revere that. Having that is being rich, you can be generous about what’s shared — she walks, she talks, she laughs, she lends a sympathetic ear, she kicks off her shoes and dances on the tables, she’s everybody’s and it don’t mean a thing, let them eat cake; knowledge is something else, the undealt card, and while it’s held it makes you free-and-easy and nice to know,
and when it’s gone everything is pain. Every single thing. Every object that meets the eye, a pencil, a tangerine, a travel poster. As if the physical world has been wired up to pass a current back to the part of your brain where imagination glows like a filament in a lobe no bigger than a torch bulb. Pain."

Tom Stoppard, από το θεατρικό του έργο "The Real Thing" (1982)

                                                    •·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•






“Real love,is one that triumphs lastingly, sometimes painfully, 
over the hurdles erected by time, space and the world.”

Alain Badiou 

                                                    •·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•




Kαι κάτι που είχε προσέξει η Virginia Woolf:

"...Arnold Bennett says that the horror of marriage lies in its “dailiness.”
All acuteness of a relationship is rubbed away by this.
The truth is more like this: life — say 4 days out of 7 — becomes automatic;
but on the 5th day a bead of sensation (between husband and wife) forms
which is all the fuller and more sensitive because of the automatic customary unconscious days on either side. That is to say the year is marked by moments of great intensity..."

















                                                               



                                                     •·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•·.·´`·.·•





 Kαι, για το τέλος, μια υπερβατική οπτική:

"Για τον άντρα, η γυναίκα πρέπει να είναι η υπόμνηση του τόπου προέλευσής του.
Για τη γυναίκα, ο άντρας πρέπει να είναι η υπόμνηση του τελικού προορισμού της.
Και οι δύο μαζί πρέπει να θυμίζουν ο ένας στον άλλο την αρχή και το τέλος, 
το όλο και την τελειότητα".

Σοφία Άντζακα

That's not all, it will never cover all these, 
as long as love triumphs and exists.