Χρυσές σκονίτσες στις ηλιαχτίδες

Διαβάζω, σ΄ένα βιβλίο, για τη μνήμη:
για τις μικρές, καθημερινές στιγμές που
"οι άνθρωποι περισσότερο ξεχνάνε, παρά θυμούνται, 
αφού πρέπει να ξεφορτώνονται 
τις χιλιάδες των πληροφοριών που τους είναι άχρηστες."


Κι εγώ, που θέλω να θυμάμαι κάθε μουσική,
κάθε ηλιαχτίδα που μπαίνει μέσα απ΄τα παράθυρα
και κάνει τις χρυσές σκονίτσες του αέρα να χορεύουν,
κάθε ωραίο βλέμμα,
κάθε τρεμόσβησμα αστεριού τις κρυστάλλινες νύχτες, 
κάθε ψιθύρισμα της θάλασσας; 



Κάθε κοπάνα, 
κάθε γέλιο μέχρι να σε πιάσει λόξυγγας, 
κάθε φωτάκι χριστουγέννων 


κάθε ριπή του αέρα στο πρόσωπό μου, 
κάθε μερος, κάθε άνθρωπο, 
κάθε άρωμα και άγγιγμα, 
που το καθένα αφήνει το δικό του ίχνος στην καρδιά;


Όλοι κι όλα γύρω μας, είναι μυθικά.
Και οι στιγμές που το συνειδητοποιώ,
καθώς κι η σκέψη ότι πάλι θα το ξαναξεχάσω,
 κάνει την καρδιά μου να χτυπά τρελά για λίγο.

Καθένας μας είναι ένας στιγμιαίος στρόβιλος του αέρα,
που όμως κλείνει μέσα του σύμπαντα επί συμπάντων...


Ίσως αυτό να σημαίνει τελικά
εκείνο που μάθαινα κάποτε στα μαθηματικά:
ότι το απειροστό (το απειροελάχιστο)
κλείνει μέσα του το άπειρο.




Κι αυτό είναι η παρηγοριά μου.

                                 Φωτό: Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου (διαστημικό νεφέλωμα)