Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Χρυσές σκονίτσες στις ηλιαχτίδες





Διαβάζω, σ΄ένα βιβλίο, για τη μνήμη:
για τις μικρές, καθημερινές στιγμές που
"οι άνθρωποι περισσότερο ξεχνάνε, παρά θυμούνται, 
αφού πρέπει να ξεφορτώνονται 
τις χιλιάδες των πληροφοριών που τους είναι άχρηστες."


Κι εγώ, που θέλω να θυμάμαι κάθε μουσική,
κάθε ηλιαχτίδα που μπαίνει μέσα απ΄τα παράθυρα
και κάνει τις χρυσές σκονίτσες του αέρα να χορεύουν,
κάθε ωραίο βλέμμα,
κάθε τρεμόσβησμα αστεριού τις κρυστάλλινες νύχτες, 

κάθε ψιθύρισμα της θάλασσας; 



Κάθε κοπάνα, 

κάθε γέλιο μέχρι να σε πιάσει λόξυγγας, 
κάθε φωτάκι χριστουγέννων 


κάθε ριπή του αέρα στο πρόσωπό μου, 

κάθε μερος, κάθε άνθρωπο, 
κάθε άρωμα και άγγιγμα, 
που το καθένα αφήνει το δικό του ίχνος στην καρδιά;


Όλοι κι όλα γύρω μας, είναι μυθικά.
Και οι στιγμές που το συνειδητοποιώ,
καθώς κι η σκέψη ότι πάλι θα το ξαναξεχάσω,
 κάνει την καρδιά μου να χτυπά τρελά για λίγο.

Καθένας μας είναι ένας στιγμιαίος στρόβιλος του αέρα,
που όμως κλείνει μέσα του σύμπαντα επί συμπάντων...


Ίσως αυτό να σημαίνει τελικά
εκείνο που μάθαινα κάποτε στα μαθηματικά:
ότι το απειροστό (το απειροελάχιστο)
κλείνει μέσα του το άπειρο.




Κι αυτό είναι η παρηγοριά μου.








                                 Φωτό: Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου (διαστημικό νεφέλωμα)







2 σχόλια:

Κυκλοδίωκτον είπε...

Θυμάσαι ό,τι σου κάνει εντύπωση, ό,τι επιλέγεις. Τα υπόλοιπα τα σκανάρει σαν ανούσια η μνήμη και τα αφαιρεί.
Ανοίγει ζωτικό χώρο για τα επόμενα που θα 'ρθουν και ίσως να θες να κρατήσεις.
Αλλά ακόμα και από τις επιλογές σου αυτές, επιβιώνουν μόνο (όπως και σε κάθε τι στη φύση) τα ισχυρότερα.

Για τα υπόλοιπα που θέλουμε να κρατάμε εφηύραμε τις βοηθητικές μνήμες με τη μορφή φωτογραφιών, ήχου...

Όμως μην ανησυχείς αν δεν τα θυμάσαι όλα αυτά που θες. Έγιναν εσύ και τα χεις ενσωματώσει στο είναι σου με διαφορετική μορφή πια.

Καλημέρα στρόβιλε της μικρογραφίας του σύμπαντος :)

Αchernar είπε...

Ω! Τι ωραία προσφώνηση! :)

Έτσι είναι όπως τα λες...
Θα τρελαινόμασταν αν κρατούσαμε συνειδητή κάθε εντύπωση.

Κι αν λίγο ανησυχώ, είναι γιατί κοιτώ πάντα μπροστά, και πρέπει να σπρώχνω τον εαυτό μου να κοιτάζει κάποτε κάποτε και πίσω. Δε μου έρχονται εύκολα οι μνήμες, όπως ίσως σε άλλους - κι αυτό είναι άλλοτε καλό κι άλλοτε κακό. Αυτό λοιπόν το έγραψα ως ωδή στη Μνημοσύνη, για να την εξευμενίσω και να μου δώσει κάποια δώρα της. :)

Δημοσίευση σχολίου