H δομή της έλλειψης

                                       

Απόγευμα άνοιξης. Μολις έχει δύσει ο ήλιος, κι ο ουρανός βάφεται σ΄αυτό το μπλε ελεκτρίκ που αγαπώ, σ΄αυτή την ανταύγεια που για μένα είναι το ωραιότερο χρώμα.
Την ίδια αυτή ανταύγεια αγαπώ και πριν την αυγή. Λυκόφως και λυκαυγές, ένα και το αυτό, οι αγαπημένες μου ώρες.

Τώρα, βρισκόμαστε στο λυκόφως. Κι η μυρωδιά των λουλουδιών από τις γύρω αυλές που μεταφέρονται ως εμάς με τον αέρα, κι οι καμπάνες των εκκλησιών που χτυπάν για μια επικείμενη γιορτή κάπου πιο κάτω, και τα κεριά που λαμπυρίζουν στα τραπέζια του καφέ, με κάνουν να νιώθω ότι είναι Πάσχα, Ανάσταση. Ένα μήνα πριν το Πάσχα, κι εγώ έχω ανάσταση. Τη νιώθω κάπου μέσα μου, και με κάνει να θέλω να τραγουδήσω.
Κι η καλή μου φίλη, ανάλαφρα, λέει ακόμα μια αλήθεια της ζωής, πιάνοντας την κουβέντα απο'κει που την είχαμε αφήσει:
- Εξάλλου, σ΄όλους μας κάτι λείπει. Άλλος δεν έχει χρόνο, άλλος δεν έχει χρήματα. Άλλος δεν έχει γκόμενο/α. Άλλος δεν έχει νιάτα. Σ΄όλους, κάτι λείπει.

Κάθησα και το σκέφτηκα. Πόσο δίκιο! Κανείς μας δεν τα έχει όλα. Ακόμα κι αν τα έχω όλα, θα τα έχω για ένα συγκεκριμένο ποσοστό του χρόνου. Μετά, όχι. Κανείς δεν τα έχει όλα, για πάντα.
Μάλλον κάποια κρυμμένη δομή του κόσμου μας να κρύβεται κάτω απ΄αυτό...Αστειεύομαι. Και όχι.

Κάποτε, αγχωνόμουν που δεν είχα χρήματα.
Μετά, είχα χρήματα, μα αγχωνόμουν που δεν είχα χρόνο.
Κάποτε αγχωνόμουν στους καιρούς που δεν είχα σύντροφο.
Και τώρα, καμμιά φορά, αγχώνομαι που μεγαλώνω, και σκέφτομαι ότι το πρόσωπό μου, αυτό που ξέρω τόσα χρόνια στον καθρέφτη, θα αλλάξει.

Και μετά, λέω: "Προς τι το άγχος;"
Κάποτε έβγαζα λεφτά, και δεν προλάβαινα να τα ξοδέψω. Τώρα πάλι δεν έχω, μα έμαθα πια να εκτιμώ τον χρόνο. Την κάθε στιγμή που περνά, την ομορφιά της. Αυτή που δεν γνωρίζουν πώς να χαρούν όλοι οι τρελοί και δυνατοί του κόσμου, που αποφασίζουν για τις τύχες μας. Τις απλές χαρές του καθενός μας, που ακόμα κι όλη τη δύναμη της γης να έχουν στα χέρια τους τούτοι' δω, δεν μπορούν να τις φτάσουν. Κι αυτή είναι η τεράστια αδυναμία τους.
Ναι, μεγαλώνω. Αυτό όμως θα πει ότι είμαι ζωντανή κι ακολουθώ το βέλος του Χρόνου. Ότι έχω την ευκαιρία και ζω και περπατώ πάνω στη Γη, κι εναλάσσομαι κι εγώ με τις εποχές του ανθρώπου.
Και όταν είναι κανείς μόνος, μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτόν τον χρόνο για να επεκταθεί, για να μάθει κι άλλα, να δει κι άλλες ομορφιές της πλάσης. Και να μοιραστεί μετά τα όσα αποκόμισε, με τον σύντροφο που θα συναντήσει στο διάβα του. Με τους γύρω του. Με κόσμο.

Η ομορφιά είναι γύρω μας, κάθε στιγμή. Την αξιωνόμαστε κάθε στιγμή. Όπως αυτή τη στιγμή κάτω από αυτά τα δέντρα.
Γιατί να περιμένω να τη νιώσω, μόνο υπό προϋποθέσεις;
Γιατί πρέπει να περιμένω πρώτα να έχω λεφτά, υγεία, σύντροφο, δικό μου σπίτι, οικογένεια, επενδύσεις (λέμε τώρα - προσθέστε εσείς ό,τι άλλο θέλετε), ή να φτάσω σ΄ενα νοερό σημείο Χ στον χάρτη του μυαλού μου που έχω αναγάγει ως το "ιδεώδες" που πρέπει να φτάσω, ώστε να μου αξιωθούν έπειτα όλα αυτά;
Τι λες καλέ.


Παράτα μας. Εγώ, από τότε που κατάλαβα πως η ζωή είναι μικρή, την ομορφιά την αξιώνω κάθε στιγμή. Όσο μπορώ. Εντάξει, δε σου λέω ότι είμαι και το μεγαλύτερο party animal του σύμπαντος. Κι αν υπάρχουν μέρες που είμαι σκοτισμένη και δεν τη βλέπω (κι όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές και τέτοιες περιόδους, εφόσον λεγόμαστε άνθρωποι), ε, μετά σκουντάω τον εαυτό μου - ή μάλλον, η ίδια αυτή η ομορφιά έρχεται και με σπρώχνει- και πάλι την ξαναβλέπω. Κι οι μέρες που περνώ μες στα σκοτάδια μου, με κάνουν και τυφλώνομαι μετά απ΄την ομορφιά, όταν εισβάλλει εντός μου. Την εκτιμώ και χαίρομαι ακόμα πιο πολύ, τότε.




Και να πω κι ένα μυστικό; Νομίζω πως, όταν αφήνω όλα αυτά τα άγχη πίσω, το είναι μου ανοίγεται σε μια τεράστια ελευθερία. Κάτι σαν κι αυτό που έλεγε ο ανυπόταχτος ο Κρητικός, ο μέγας Καζαντζάκης: "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος". 
Να καούν λοιπόν όλοι οι περιορισμοί που θέτουν κάποιοι επιτήδειοι σε περιοδικά ιλουστρασιόν και σε τηλεοράσεις -ντενεκέδια, που μου λένε πότε πρέπει να νιώσω ευτυχισμένη και πότε όχι, αναλόγως αν πληρώ κάποια "κριτήρια". Ξου ρε!

Κι η ασκήμια; Θα με ρωτήσει κανείς. Την βλέπω την ασκήμια, άνθρωπέ μου. Δεν είμαι τυφλή. Κι εγώ πασχίζω να τα φέρω βόλτα, όπως κι εσύ, και όπως τόσοι άλλοι γύρω μας. Και προβληματίζομαι πώς θα το κάνω, κι ενίοτε στεναχωριέμαι, όπως όλοι μας. Και βλέπω την αδικία και το χάος, δεν προσπερνώ αδιάφορα. Δεν μου αρέσει να χώνω σαν τη στρουθοκάμηλο το κεφάλι μου στο χώμα.

Τι θα πει όμως αυτό; Ότι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, και να κοιτάμε μόνο το έδαφος; Άσε μας, άνθρωπέ μου. Και να σου πω και το άλλο: αν κοιτάς μόνο το έδαφος, ποτέ δε θα δεις και ποιός στέκεται από πάνω σου και σε κουμαντάρει...Θα βλέπεις μόνο ασκήμιες, και θα λυγίζεις όλο και περισσότερο, μην έχοντας αποθέματα ομορφιάς να σε στυλώνουν.
Ακούω πολλούς και λένε " Έτσι που΄γινε ο κόσμος, ας καταστραφεί να ησυχάσουμε!" Μπορεί κάποιος να το πει πάνω στα νεύρα του, οκ. Μα όσοι το λένε ολημερίς, κάτι συμβαίνει με δαύτους. Αυτούς τους ανθρώπους εγώ δεν τους μπορώ. Είναι ανίκανοι να βρουν κάτι όμορφο στην πλάση; Επειδή δηλαδή συμβαίνει το κακό, ας τα δώσουμε όλα αμαχητί στο διάολο, να τον βοηθήσουμε ακόμα περισσότερο στη δουλειά του; Το καλό δεν το βλέπεις πουθενά άνθρωπέ μου; Σε λυπάμαι.
Ποτέ ο κόσμος δεν ήταν μόνο χάος. Αν ήταν μόνο χάος, θα είχαμε εκλείψει προ πολλού. Ποτέ το κακό δεν αλωνίζει μόνο του. Δείτε. Ανοίχτε τ΄αυτιά σας. Δείτε γύρω σας. Δείτε καλύτερα, κοπιάστε λίγο για να δείτε -  γιατί το κακό μας το κάνουν επίτηδες τρανταχτό και ορατό, για να νομίζουμε ότι μόνο αυτό υπάρχει. Δείτε στις γωνιές, στα ψιλά τα γράμματα. Κι ανακαλύψτε εκεί μέσα ανθρώπους που έχουν μείνει ακόμα άνθρωποι, γωνιές ομορφιάς που εκρήγνυνται στα μάτια, γωνιές για τις οποίες αξίζει να παλέψεις.
Κάνε γκρινιάρη άνθρωπέ μου λοιπόν πιο πέρα, γιατί μου κρύβεις τον ήλιο. Αυτόν που, για όσο μου είναι γραφτό, και εις πείσμα των όσων γίνονται γύρω μας, θα αρνηθώ να πάψω να τον κοιτάζω.



Φιλιά σε όλους. 
Και μυρίστε την άνοιξη. Είναι υπέροχη.



                                                                                             Εμπνευσμένο από τη φίλη μου Μ.