Άνοιξη ΙΙ

Λοιπόν, επειδή μου πέρασε το μένος και εξαϋλώθηκαν οι θύμησες στον αέρα, και να για ξεχάσουμε την μπλακμεταλιά του προηγούμενου ποστ, ας δούμε τώρα λίγη ομορφιά.


Είπα χτες απόγευμα στον καλό μου ότι θα΄θελα να είμαι τέτοιον καιρό στο νησί. Αν κρίνω από το πως μυρίζει ο αέρας εδώ στην πόλη, τότε στο νησί το κάθε βήμα θα είναι σαν ανάληψη στους αιθέρες. "Φαντάζεσαι να είμαστε τώρα στη μεγάλη κρεβατοκάμαρα, και να βλέπουμε αυτό το φως;" του είπα, βλέποντας το μελί φως του ηλιοβασιλέματος να λούζει τον ορίζοντα και να πυρπολεί τα τζάμια και τις ταράτσες, και το μπετόν να λιώνει σε ροδακινί κύματα.
Αλλά κάποια πράγματα μας δένουν τώρα εδώ στην πόλη, που, όσο κι αν αγαπούνε όλοι να τη βρίζουν, εμείς ας μην είμαστε αχάριστοι μαζί της: από το μπαλκονάκι μας τα πουλιά τραγουδούν (ερώτηση: πώς λέγεται αυτό το πανέμορφο πουλάκι με το μαύρο-άσπρο χρώμα και την μακριά μαύρη-πράσινη ουρά;;) και τα λεμονοπορτόκαλα κουνάν τα φύλλα τους στον αέρα και τα τριαντάφυλλα εκρήγνυνται σε όλους τους συνδυασμούς χρωμάτων. Διότι εμείς και κάποιοι γείτονες μας, δεν δώσαμε τα ελεύθερα τετραγωνικά μας για δόμηση (όσο κι αν κάποιοι μας παρακαλούσαν για τέτοια "φιλετάκια"), κι όλοι μαζί ενώνουμε στις πίσω αυλές τα δέντρα μας, που μαζεύουν τα πουλιά και τις γάτες.
[Τώρα που μιλάω για τριαντάφυλλα, ακόμα μετανιώνω που δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή το Σαββατοκύριακο στην εξοχή. Σε κάποια φάση γύρισα το κεφάλι, και είδα στον κήπο εκείνο που βρισκόμουν, μία εικόνα: κάτω, υπέροχα τριαντάφυλλα σε χρώμα κονιάκ ανακατεμένο με ροδάκινο, δίπλα τους το απαλό χρώμα μιας λεβάντας - το τόσο διακριτικό, σαν να ντρέπεται να φανεί - και τα μοβ άνθη της που μου θυμίζουν τα λατρεμένα μου αρκτικά λουλούδια, στη μέση το έντονο κιτρινοπράσινο του λεμονοκυπάρισσου, τόσο εκτυφλωτικό που νόμιζες ότι είχε επεξεργαστεί σε HDR, κι από πάνω το αχνό λαδοπράσινο της ελιάς. Κι όλα αυτά, σε φωτοσκιάσεις επικείμενης καταιγίδας, που τελικά δεν μας έφτασε ποτέ. Αχ τι κάθομαι και λέω, μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις λένε, και κλισέ, εντάξει, μα ισχύει. Θα θυμάμαι καιρό αυτή την χαμένη λήψη ] .

Επειδή λοιπόν αναπόλησα το νησί, θα το φέρω εδώ, μέσα στις ηλεκτρονικές σελίδες του ημερολογίου μου, ντυμένο στα ανοιξιάτικά του, από παλιότερές μου φωτογραφίες . Μοιραστείτε το μαζί μου, σας προσκαλώ. Φαντάζομαι ήδη οι καμπάνες στα σοκάκια του θα χτυπούν τέτοια ώρα - προσθέστε το κι αυτό στους ήχους της φαντασίας σας.

Φιλιά και καλημέρες