Τουλάχιστον τώρα μπορώ να πετάξω
μέσα στα ραδιοσήματα που ταξιδεύουν προς το άπειρο
κάποιες λέξεις που να είναι πραγματικά δικές μου.
Σήμερα, με αφορμή κάποια ανάρτηση σε ένα forum, θυμήθηκα μία εποχή που είχα ξεχάσει. Χαμένη στα ραδιοσήματα.
Μία εποχή που, μπλεγμένη μέσα σε καλώδια υπολογιστών, έσκυβα άλλοτε με προσμονή, άλλοτε με ψυχραιμία και άλλοτε με πλήρη εξάντληση πάνω από μία οθόνη υπολογιστή και έτρεχαν τα μάτια μου πάνω στα δεδομένα. Bits and pieces. Ο επεξεργαστής ξερνούσε οχταψήφια νούμερα 24 ώρες το 24ωρο, και περίμενα, περίμενα, πότε θα τελειώσει τον κάθε υπολογισμό.
Απογοήτευση όταν έπεφτα σε αδιέξοδο. Άντε πάλι από την αρχή...Και ικανοποίηση όταν τα αποτελέσματα έβγαζαν νόημα. Έπαιρνα τα νουμεράκια μου και τα μετέφραζα στην "γλώσσα" που σπούδαζα τότε: τα έφερνα από την αφάνεια στη ζωή, και τα έκανα υπαρκτά όντα. Μόρια. Με δικό τους χαρακτήρα πλέον, με δικές τους ιδιοτροπίες, με δικά τους καπρίτσια. Έβλεπα πώς τρέχουν τα ηλεκτρόνιά τους, πώς τους αρέσει να μπλέκονται και να ζευγαρώνουν. Τι κάνει το ένα, τι κάνει το άλλο, τι τους αρέσει και τι δεν τους αρέσει. Παρακολουθούσα τη ζωή τους, μέρα με τη μέρα.
Και στο τέλος, τα έβαλα όλα κάτω και βρήκα την "φωνή" τους. Σε ποιό σημείο εκπέμπουν, και το πού θα μπορούσε ένα κατάλληλο "αυτί" να στρέψει τις κεραίες του και να τα ακούσει. Σε μία περιοχή του ουρανού - γιατί, αν υπήρχαν κάπου τα μόριά μου, αυτά για τα οποία αφιέρωσα τόσο κόπο, δε θα μπορούσαν παρά να βρίσκονται μόνο στον ουρανό.
Ήταν ένα προμήνυμα, το οποίο ακόμα δεν είχα "ακούσει". Δεν είχα καταλάβει τότε ότι η αστρονομία με καλούσε, με τον δικό της, υπόηχο τρόπο.
Το "αυτί" που έμελλε να ακούσει τη μουσική των μορίων που είχα συνθέσει, βρισκόταν μίλια μακριά, στην μέση μιάς ερήμου.
SMT, Tucson, Arizona
Τότε δεν είχα συλλάβει την μαγεία, σε όλη της την έκταση. Δεν είχα καταλάβει...
Δύο χρόνια αργότερα, θα βυθιζόμουν στη μουσική των σφαιρών...
Σήμερα που τα θυμήθηκα, σκέφτηκα ότι δεν πήγα ποτέ εκεί. Σε εκείνη την έρημο. Δεν μου είχε δοθεί ποτέ η ευκαιρία, άλλωστε, και δεν είχα πολυδώσει σημασία.
Αλλά σήμερα, με έπιασε μία άγρια νοσταλγία. Για εκείνη την εποχή. Που δεν ήταν πολύ πιο εύκολη από τη σημερινή, τώρα που τα συγκρίνω. Αλλά ήταν μία εποχή που ήμουν δοσμένη σε κάτι, ψυχή τε σώματι. Ήταν η εποχή που κυνηγούσα το όνειρο, και το είχα αρπάξει από τα μαλλιά. Ήταν αυτό που μου μίλησε, ακόμα και μες στον ύπνο μου, και όταν το κατάλαβα, είπα, "θα το κάνω, ή θα πεθάνω". Και βρήκα τον τρόπο, άνοιξα με το ζόρι πόρτες που ήταν κλειστές, μπήκα σε ένα μέρος που δεν με δέχτηκαν ποτέ πραγματικά, έδωσα την μάχη και την κέρδισα. Μπορεί η κάθε μέρα να είχε πίκρες, να είχε τους μικρούς πολέμους που όλοι μας δίνουμε κάθε μέρα, να μου στοίχιζε πολλά όλο αυτό...αλλά μέσα σ΄όλα αυτά, θυμάμαι και μία εικόνα:
Μπροστά στον μαυροπίνακα, κάποιον να γράφει κατεβατά με φρενήρη ρυθμό, και μία φωνή να μιλάει, να μιλάει, και τα λόγια για μένα να ακούγονται σαν γλώσσα που λες και είχε κατέβει από τους ουρανούς. "Εάν τις γλώσσες των αγγέλων λαλώ..."
Λες και είχα βρεθεί σε έναν άλλο τόπο, μέχρι και το φως του πρωϊνού που φώτιζε την αίθουσα μου φαινόταν εξώκοσμο. Ήταν σαν να είχα δεχτεί ένα είδος θείας κοινωνίας, και σκέφτηκα, μία από τις λίγες φορές στη ζωή μου, "Εδώ ήθελα να βρεθώ, κι εδώ είμαι. Δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι πουθενά αλλού".
Λίγες φορές στη ζωή μας έχουμε αυτήν την τύχη. Για τον καθένα μπορεί να είναι μία συγκεκριμένη στιγμή - μα είναι μία στιγμή βαρύνουσας σημασίας. Μία στιγμή που ξεχωρίζει από τις άλλες, που όταν του συμβαίνει, την αναγνωρίζει.
Και σήμερα, τα σκέφτομαι όλ' αυτά, γιατί δεν μπορώ να στείλω πια τα ραδιοσήματά μου.
Ό,τι λέμε, φεύγει από εδώ και ταξιδεύει στο διάστημα εσαεί. Μπορεί τα λόγια μας να μείνουν εκεί πάνω και να ταξιδεύουν, ακόμα κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε πια.
Και εγώ δεν μπορώ να πω τα λόγια που θέλω. Δεν μπορώ να πω τις πιο μύχιες σκέψεις μου. Δεν θα στείλω τα ραδιοσήματά μου στο άπειρο. Τα σήματα εκείνα που πραγματικά θέλω.
Ίσως αναπολώντας σήμερα το παιδί εκείνης της εποχής, που κυνήγησε το όνειρό του και το έπιασε, να βρω τη δύναμη να εκπέμψω τον δικό μου κώδικα. Αυτόν που θα έπρεπε ο πομπός να μεταδώσει προς τα έξω.
Δεν θα ζήσουμε ως την αιωνιότητα.
Ας μείνουν τουλάχιστον τα λόγια μας εις την αιωνιότητα.
Τα σωστά λόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου