Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Πάντα ψηλά


" Όταν το φως της ανατολής
πέφτει στο πρόσωπό σου,
παίρνεις μιαν όψη θεϊκή,
και γονατίζω ομπρός σου"

(Κρητική μαντινάδα)



2 σχόλια:

Antianemikos είπε...

Και την ανατολή πάντα ακολουθεί η δύση... κι ο πόνος και τα γιατί... που ψάχνεις να βρεις μέσ' στο σκοτάδι...
Πω πω σε χάλασα ίσως βραδιάτικα αλλά αυτά μου ήρθαν στο μυαλό καλή μου φίλη...
Φιλιά και πάντα να ονειρεύεσαι και να ζεις όμορφες λαμπερές ανατολές!

Αchernar είπε...

Kαλέ μου φίλε, δεν με χάλασες καθόλου...Όλα μες στη ζωή είναι...και οι ανατολές, και τα ηλιοβασιλέματα...
Μάλιστα, μπορώ να πω ότι, χωρίς να ξέρεις, είδες "πίσω" από αυτό που έγραψα. Έβαλα μια ανατολή, γιατί αυτό θέλω να δω. Γιατί αυτόν τον καιρό ψάχνω μες στα σκοτάδια που περιγράφεις. Είμαι στα βαθειά, αλλά κοιτάζω ψηλά, για να πάρω θάρρος!
Εξάλλου, η πιο σκοτεινή ώρα είναι αυτή λίγο πριν την ανατολή...πριν το λυκαυγές...
Όμως, εμείς οι αστρονόμοι (κι όχι μόνο, όταν περιμένουμε αρκετά, βλέπουμε πάντα στο τέλος την αυγή :)
Φιλιά, και εύχομαι λαμπρές ανατολές και σε σένα! Αξίζουν και στους δυό μας!

Δημοσίευση σχολίου