Αξιώνοντας το Όλον

Σκέψεις πρόσφατες

και λόγια που είχα πει, αιώνες πριν, σε έναν άλλο φίλο, με άλλο μανδύα και μορφή

Δε φοβάσαι μήπως χάσεις κάτι που ποτέ δεν γνώρισες. 

Ίσως όμως να νιώθεις πότε-πότε μιαν ακαθόριστη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν είχες, και που σε ωθεί να το γυρέψεις, χωρίς να ξέρεις το όνομά του...Σαν μια μουσική που ακούμε κάπου, κάποτε, και από τότε την ψάχνουμε παντού, για να την ξαναβρούμε...Που μας ξεγλυστρά μέσα απ΄τα χέρια, σαν ένας μακρινός ήχος που φτάνει στο κοχύλι του αυτιού μας μέσα από διαδρόμους και σκοτεινά θέατρα του μυαλού και σκάλες στριφογυριστές ονείρων...Και που μας τυραννά μυστικά, μας κεντρίζει, δεν μας αφήνει να τον ξεχάσουμε ποτέ - και που, αν δεν παρατήσουμε την αναζήτηση, τότε μια μέρα, εκεί που δεν το περιμένουμε, εκεί που ίσως ετοιμαζόμαστε να εγκαταλείψουμε κάθε ελπίδα, εμφανίζεται όλως τυχαία και θριαμβευτικά μπροστά μας.

Μα ίσως φοβάσαι μήπως χάσεις κάτι που γνώρισες, που γεύτηκες, και που τώρα πια σου είναι πολύτιμο σαν οξυγόνο. Ή μπορεί να είναι και κάτι που έχασες, και που νομίζεις πως ποτέ πια δεν θα το ξαναβρείς, και νιώθεις ψάρι εξόριστο, θαμμένο μέσα σε μια θάλασσα από άμμο.

Και ποιά η λύση εδώ; Δεν την ξέρω, δεν είμαι σοφή.

Το μόνο που μπορώ να πω πως βρίσκω ως προσωρινή "απάντηση", είναι το εξής:

Άδραξε τη στιγμή. Έτσι όπως έχει.

Ζήσε τη, έτσι όπως είναι, έτσι όπως έρχεται, χωρίς φόβο. 

Τη στιγμή, που μέσα της, σαν μέσα σε μια αστραπή, κρύβεται η αιωνιότητα.

Τη στιγμή, που καταργεί όλα τα παρελθόντα κι όλα τα μέλλοντα.

Ζήσε, για να μην πεις κάποτε πως δεν έζησες. 

Κι ακτινοβόλησέ το όσο πιο μακριά μπορείς, σαν σουπερνόβα που σκορπίζει στο σύμπαν τον πυρήνα της καρδιάς του. 

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιοί μπορεί να δουν αυτό το φως απο μακριά, και να έρθουν απ΄αυτό οδηγημένοι προς εσένα - ανακαλύπτοντας πως τελικά εσύ είσαι γι΄αυτούς η μουσική που έψαχναν με αιώνια νοσταλγία.

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιοί μπορεί να πάρουν από τα απομεινάρια του πυρήνα σου, για να φτιάξουν την απαρχή των δικών τους συμπάντων.

Ποτέ δεν ξέρεις ποιοί μπορεί να πάρουν θάρρος από αυτό το φως και να εκπέμψουν και το δικό τους, ποιά φώτα σας θα "αλληλοαναγνωριστούν" και θα αρχίσουν να εκπέμπουν σε συγχρονία ηλεκτρομαγνητικά κύματα μές στο σύμπαν. Ή και σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς πέραν της συγχρονίας, γιατί όχι; Ο παππούς Ηράκλειτος μας έμαθε πως, κι από την σύγκρουση, παράγεται αρμονία...

Ποτέ δεν ξέρεις λοιπόν τι κυματισμούς έκανε το ταπεινό βότσαλο που έριξες στη λίμνη, και το πού έφτασαν αυτοί.

Γιατί, εν τέλει, δεν έχει σημασία το "γιατί". Ίσως και να μην υπάρχει καν "γιατί".

Γιατί σημασία έχει μόνο η στιγμή, και το νόημά της το προσωπικό, αυτό που απευθύνεται σε σένα και για σένα, σου αποκαλύπτεται μονάχα αν την ζήσεις.

 

Ζήσε λοιπόν και χαίρε.

Χαίρε και ζήσε.

Κι αν έρθει ποτέ μια ώρα και χάσεις ό,τι έζησες, τότε ας πεις περήφανα πως ήσουν άξιος και άξια να τα γευτείς, και, για κάποια στιγμή μες στην αιωνιότητα των χωροχρόνων, υπήρξες για λίγο ο ευλογημένος κι η ευλογημένη των Θεών.

Πίνακας: Gustave Moreau, "Une péri", 1865