Κόρη, από το μουσείο Ακρόπολης
21 Δεκεμβρίου σήμερα, Χειμερινό Ηλιοστάσιο.
Μέρα πλημμυρισμένη φως και ήλιο.
Και μέσα σ' αυτή την άχρονη μέρα, που μοιάζει εξωτερικά σαν όλες τις άλλες
και που 'ρχεται μια φορά κάθε χρόνο να μας θυμίσει,
σαν φύσημα του αέρα στα μάγουλά μας, πράγματα που δεν θυμάται ο νους
σήκωσα το κεφάλι κι είδα:
απ' το απέναντι μπαλκόνι
μια γυναίκα, νέα
ν' απλώνει τα ρούχα να λιαστούν.
Φορούσε ρούχα απλά, της δουλειάς και του σπιτιού
Μα είχε τα μαλλιά χτενισμένα
σαν κι αυτές τις αρχαϊκές δέσποινες
Τις πριγκίπησσες που γέμιζαν με τη χάρη τους αρχαίους καιρούς
Και στο λαιμό φορούσε ένα κόσμημα που στραφτάλιζε στον ήλιο
και στα μαλλιά μια τιάρα με πετράδια που χρύσιζαν
Μάλλον ήταν φο μπιζού, κι εκείνη - ποιός ξέρει-
να τα είχε φορέσει για να της ομορφύνουν το άχαρο καθήκον του νοικοκυριού
Ή ετοιμαζόταν για έξω και είχε φορέσει πρώτα τα κοσμήματά της
Ή το συνήθιζε, όπως πολλές κυρίες, να βαρυφορτώνεται με χρυσαφικά, όπου κι αν είναι
Αν την έβλεπα κάποια άλλη ώρα, ίσως και να την νόμιζα για κιτς
Μα τότε, εκείνη την μία την στιγμή που πιάστηκε στο βλέμμα μου
Είχε μια όψη σαν Πότνια Θηρών , σαν Αριάδνη
σαν δέσποινα αρχαϊκή, μινωϊκή κυρά επί των καθηκόντων της
(και θυμήθηκα κάτι παλιά παραμύθια, απ' την αχλύ του χρόνου,
που μας μιλούσαν για πρίγκιπες βοσκούς, και βασιλοπούλες που' πλεναν τα ρούχα τους
στων ποταμών την άκρη)
Κι έτσι λοιπόν συνεχίζεται ως σήμερα
Παραμύθι μες στην καθημερινότητα
Τίποτα δεν άλλαξε πραγματικά τόσο πολύ
μα μάθαμε να μην αναγνωρίζουμε πια την αλήθεια μας μες στα υφάδια του χρόνου
Γι αυτό
Βασιλοπούλες και Πρίγκηπες καλοί μου
μην παραδίδεστε
Κρατήστε τη μαγεία σας
Αυτή που σας κάνει να λάμπετε στα μάτια μας
Μια τέτοια μέρα σαν κι αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου