Άνοιξη. Ξανά.

Και να που τίποτα δεν τελειώνει, και σε κάποια πράγματα επιστρέφουμε ξανά και ξανά:
εγώ σε αυτό το blog που το θυμάμαι όποτε τύχει,
η Περσεφόνη στην επιφάνεια της γης,
κι ο καθένας μας σε κάτι που τον ξανατραβά, εκεί, να ασχοληθεί πάλι και πάλι μαζί του.
Είτε ξέρει το λόγο, είτε και όχι.


Και ποιός είπε ότι απ΄την αρχή μπορούμε να τα ξέρουμε όλα;
Στην πορεία,
στην πορεία μόνο συνειδητοποιούμε.


Άνοιξη λοιπόν και πάλι.

Εαρινή Ισημερία.


Κι η Περσεφόνη ανεβαίνει γα άλλη μια φορά
στην επιφάνεια της γης.

                                      
                                      Πίνακας: Agostino Arrivabene, "Chore" (Κόρη), 2011






Κι ακούμε, από το μαγικό βιβλίο του Roberto Calasso, "Οι Γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας"  (που σίγουρα ττου το υπαγόρευσαν κάποιοι "θεοί"):



"...Ο Ερμής παρουσιάστηκε στον Άδη και την Περσεφόνη που κάθονταν στους θρόνους τους και τους επανέλαβε λόγια χιλιοειπωμένα: η Δήμητρα ήθελε να "ξαναδεί με τα μάτια της" την Περσεφόνη. Και πώς αλλιώς μπορούσε να την δει;

Στην επιμονή της Δήμητρας με την ολοφάνερα πλεοναστική διατύπωση, υπήρχε ένα κρυμμένο μήνυμα για τον Άδη. Λες και ο Άδης γνώριζε έναν άλλο τρόπο του ειδέναι και ήθελε να μας εξαπατήσει, λες και ήθελε να απογυμνώσει τους ανθρώπους από το ειδέναι "με τα μάτια", χάριν κάποιας άλλης όρασης, που δεν έχει ανάγκη το φως και τα μάτια, γιατί ενυπάρχουν μέσα της το φως και τα μάτια. Έτσι ο Ερμής, ο τέλειος ανάμεσα στους αγγελιοφόρους, επανέλαβε πιστά τα λόγια που είχαν μεταδοθεί από την Δήμητρα στον Όλυμπο και τώρα αντηχούσαν στη σκοτεινιά.

Ο Άδης υπαινίχθηκε ένα χαμόγελο με τα φρύδια. Δεν έχουμε πληροφορίες για κάποιο πιο μυστηριώδες χαμόγελο από κείνο που ρυτίδιασε τότε το μέτωπο του κυρίου των νεκρών. Ήταν το χαμόγελο εκείνου που γνωρίζει και σηματοδοτεί μ' αυτήν την ελαφριά κίνηση την απόστασή του από ό,τι συμβαίνει.
Αισθανόταν δίπλα του τη ζεστασιά της βασίλισσάς του [...] Κανένας, ούτε και ο ίδιος ο Δίας, δεν μπορούσε να του την πάρει, παρά μόνο για λίγο χρόνο, κι ο θάνατος έχει πάντα χρόνο. Τώρα που οι Ολύμπιοι τον είχαν ανάγκη και επιπλέον είχαν στείλει τον πιο έξυπνο ανάμεσά τους για να τον πείσει - σημάδι ότι έτρεμαν- ο Άδης σκέφτηκε πως θα μπορούσε να προσποιηθεί ότι συμμετέχει για μια φορά στην κωμωδία τους, από την οποία ήταν συνήθως αποκλεισμένος. Με ύφος γεμάτο φροντίδα στράφηκε να κοιτάξει την Περσεφόνη. Άγγιξε το μπράτσο της κι εκείνο του μετέδωσε μια βουβή ανησυχία. Της είπε ότι και βέβαια μπορούσε να γυρίσει στη μητέρα της, αλλά θα έπρεπε να διατηρήσει ήρεμο το μυαλό της. Κι αυτά τα λόγια του όμως αντήχησαν μυστηριώδη και ειρωνικά, γιατί μέχρι τότε δεν ήταν ποτέ ήσυχη μαζί του.

Η Περσεφόνη, που για πολλές μέρες είχε μείνει ακίνητη στο θρόνο, πετάχτηκε όρθια σαν κοριτσάκι και το πρόσωπό της φωτίστηκε από χαρά. Ήθελε να φύγει αμέσως. Ο Άδης διέταξε να ζευτούν οι υποχθόνιες φοράδες στο χρυσό του άρμα.
Ύστερα έμεινε μόνος με την Περσεφόνη στους πανέμορφους κήπους του κάτω κόσμου. Καθώς προχωρούσαν, ο Άδης έκοψε ένα ρόδι και πρόσφερε τρία σπυριά στη σύζυγό του. Η Περσεφόνη, που άλλα σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή, αρνήθηκε. Αλλά ο Άδης με τον εκμαυλιστικό του τρόπο την έπεισε. Η Περσεφόνη έφερε τα σπυριά του ροδιού στο στόμα της αφηρημένα, ενώ η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή με τη σκέψη της αναχώρησης. Πίστευαν πως ήταν μόνοι, αλλά κρυμμένος στη σκιά παρακολουθούσε τη σκηνή ένας κηπουρός, ο Ασκάλαφος, γιος του Αχέροντα και μιας Νύμφης. Κάποτε μίλησε κι έτσι μάθαμε κι εμείς τι συνέβη. Εκείνη η μηδαμινή κίνηση της Περσεφόνης ήταν ίσως το πιο φορτωμένο με συνέπειες γεγονός που συνέβη ποτέ [...]

Το άρμα ήταν έτοιμο κι ο Ερμής κρατούσε σφιχτά τα χαλινάρια και το μαστίγιο. Τα άλογα βγήκαν αργά από το παλάτι κι ύστερα απομακρύνθηκαν πετώντας. Η Περσεφόνη ξανάβλεπε από ψηλά τη θάλασσα, τις φλέβες των ποταμών, τις χλοερές κοιλάδες, όμοιες μ΄εκείνη που ήταν η τελευταία εικόνα της από τη γη. Συχνά, καθισμένη στο θρόνο του υπόγειου παλατιού, σκεφτόταν ότι δε θα τα ξανάβλεπε ποτέ. Κι όμως, τώρα εμφανίζονταν κι εξαφανίζονταν σαν σε παιχνίδι, όταν το άρμα έβγαινε από παχιά ή ξεφτισμένα σύννεφα.

Έφτασαν τέλος σ΄έναν άγνωστο στην Περσεφόνη τόπο. Το άρμα σταμάτησε μπροστά σ΄έναν μόλις αποπερατωμένο ναό, απ΄όπου αναδυόταν ισχυρό άρωμα θυμιαμάτων. Ανάμεσα στις κολώνες εμφανίστηκε η Δήμητρα. Έτρεχε προς την κόρη της όπως οι Μαινάδες στα βουνά.

Η Περσεφόνη πήδηξε απ΄το άρμα και αγκαλίαστηκαν αμίλητες. Η Περσεφόνη ένιωσε ότι η μητέρα της τη σταματούσε, ότι απομάκρυνε το πρόσωπό της από το δικό της, ότι ήθελε κάτι να της πει. "Έφαγες τίποτα όσο ήσουν εκεί κάτω;". Τότε η Περσεφόνη θυμήθηκε τα σπυριά του ροδιού και τη γλυκόξινη γεύση τους, που ακόμα της πότιζε το στόμα. Εκείνη η γεύση του αόρατου θα τη συνόδευε για πάντα.

Έμειναν για ώρες καθισμένες μπροστά στο ναό, να διηγούνται τις περιπέτειές τους. Άγγιζαν η μία τα μπράτσα της άλλης και αγκαλιάζονταν συνεχώς. Κατά διαστήματα, η Δήμητρα απομακρυνόταν από την κόρη της και την κοίταζε σταθερά. Η αγωνία έφευγε με τις λέξεις, και ανακάλυπταν πάλι τη χαρά. Η Δήμητρα εξήγησε στην κόρη της τις συνέπειες των τριών σπυριών του ροδιού: τη μισή διάρκεια του χρόνου η Περσεφόνη θα επέστρεφε πίσω και θα ήταν η σύζυγος του Άδη. Δεν το ομολόγησαν, αλλά και οι δύο αποδέχονταν την απόφαση του Δία. Η σκληράδα της πέτρας είχε λιώσει για πάντα.

Την ίδια μέρα τις πλησίασαν δύο γυναικείες μορφές μόνο. Η πρώτη ήταν η Εκάτη, κορακάτη, φωτιζόταν από το διάδημά της. Είχε βοηθήσει τη μητέρα όταν περιπλανιόταν απελπισμένη, και θα ήταν τώρα πολύτιμος οδηγός για την κόρη. Καμμία άλλη δε γνώριζε όπως εκείνη τις οδούς που συνδέεουν τη γη με το υπόγειο βασίλειο. 'Υστερα πλησίασε η Ρέα [...] Κουνώντας τα πλούσια μαλλιά της, επαναλάμβανε τις υποσχέσεις του Δία και επισφράγιζε την ειρήνη.

Η Δήμητρα σηκώθηκε για να επιστρέψει στον ΄Ολυμπο. Ενώ η θεά απομακρυνόταν μέσα στο μακρύ γαλάζιο πέπλο της, το χρυσό στάρι που είχε κρύψει μοχθηρά στο έδαφος ξαναβγήκε στο φως. Τα ξερά αυλάκια γίνονταν πάλι παχιά γη, ενώ τα φύλλα και τα λουλούδια ξαναγύριζαν και προσφέρονταν στον ήλιο, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, σαν να ξυπνούσε τεμπέλικα η φύση από έναν βαθύ και μακρόχρονο ύπνο".



                                                                  -----------------


             Μύθος με πολλές προεκτάσεις, με πολλές αναγνώσεις, με πολλά νοήματα. Θα πω μόνο μία πρόταση: ο θάνατος υπάρχει, μα τον πολεμάμε (ή συμφιλιωνόμαστε μαζί του, όπως μπορεί ο καθείς) με την άνοιξη. Και "άνοιξη" θα πει άνοιγμα: θα πει ανοίγω προς τα έξω, σπάω τα στεγανά μου, τα φράγματά μου, κι υπερβαίνω τον εαυτό μου και ξεχύνομαι - προς τα έξω, προς τους άλλους, προς τη φύση, προς τον έρωτα. Προς τη ζωή.

Το βιβλίο είναι εξαντλημένο τώρα πια, απ'όσο γνωρίζω, γι' αυτό και παρέθεσα ένα μεγάλο απόσπασμά του (κι ίσως σας κούρασα). Μα αν το βρείτε πουθενά - και τύχει να σας ενδιαφέρει η μυθολογία και ένα άλλο βλέμμα πάνω σ΄αυτήν- ξεφυλλίστε το. Εγώ το δανείστηκα και το έβγαλα φωτοτυπία, και κάπως έτσι μοιραζόταν για καιρό το βιβλίο και η μαγεία του ανάμεσα σ΄έναν κύκλο φίλων. Γιατί η μαγεία, δεν είναι πραγματική μαγεία, αν δεν μεταδίδεται και δεν αγγίζει με τα κύματά της κι άλλους...


         Καλή μας άνοιξη!!